Objawienie Boże a objawienia prywatne

Siostry i Bracia, Umiłowani w Chrystusie Panu! Przed chwilą wybrzmiały słowa Jezusa: Pokój wam! To Ja jestem! Pan  skierował je do uczniów, którzy przeżywali rozczarowanie i bali się o  swoją przyszłość. Ten, któremu zaufali umarł na krzyżu. Jezus znając ich  myśli przywołał słowa Mojżesza, Proroków i Psalmów, a nade wszystko  przypomniał im swoją naukę. Tak stanął pośród nich jako ostateczny  Objawiciel Boga. Nam zaś daje istotne wskazanie, aby w kształtowaniu  życia chrześcijańskiego odnosić się do Pisma Świętego, a zwłaszcza do  Jego Ewangelii i nauczania Apostołów, wiernie przekazywanego i  wyjaśnianego przez ich następców. Chodzi o to, aby swoją chrześcijańską  tożsamość i egzystencję budować na mocnym fundamencie apostolskiego  depozytu wiary i nie przeceniać wartości objawień prywatnych, a tym  bardziej nie opierać swej wiary na bliżej nieokreślonych wizjach. Jezus  odsyła nas wyraźnie do Objawienia Bożego danego całemu ludowi.  Przypomnijmy zatem jego wartość i zapytajmy o znaczenie objawień  prywatnych.
1. Bóg objawia się w stworzeniach i w historii
Autor  Księgi Mądrości uczy, że z wielkości i piękna stworzeń poznaje się  przez podobieństwo ich Stwórcę (Mdr 13,5). Św. Paweł, w Liście do  Rzymian, dodaje: Albowiem od stworzenia świata niewidzialne Jego  przymioty – wiekuista Jego potęga oraz bóstwo – stają się widzialne dla  umysłu przez Jego dzieła (Rz 1,20). Jeszcze bardziej objawia się Bóg w  człowieku, którego stworzył na swój obraz (Rdz 1,27). Daje poznać, jak  wielka jest Jego moc, mądrość i miłość, skoro jako Stwórca obdarzył  człowieka tak cennymi darami jak: wartość własnego ciała, dar rozumu,  dar wolności, sumienie i „prawo naturalne” (por. Verbum Domini, 9). Podobnie  w wydarzeniach, które tworzą historię zbawienia, Bóg objawia się jako  Jedyny Pan życia, troskliwy Ojciec i sprawiedliwy Sędzia (por.  Konstytucja o Objawieniu Bożym, 2-3). Pierwszych rodziców nie zostawił w  mocy kusiciela i grzechu, ale przywrócił im nadzieję i zapowiedział  zwycięstwo (por. Rdz 3,15-21). Gdy nieprawość ludzi sprowadziła na  ziemię potop, ocalił sprawiedliwego Noego i błogosławił jego potomkom  (por. Rdz 6,13-22; 9,1-17). Abrahama prowadził nowymi drogami i  poprzysiągł mu, że uczyni z niego wielki naród (por. Rz 12,2).  Mojżeszowi objawił swoje imię: JESTEM (por. Wj 3,13-15) i był przy nim z  całą swoją Mocą, gdy wyprowadzał Izraela z Egiptu i zawierał Przymierze  na Synaju. Salomonowi dał Mądrość do odróżniania dobra od zła. Prorocy  słuchali Jego Głosu, który napominał lud i budził nadzieję na przyjście  Mesjasza. A ostatecznie, w wydarzeniach i słowach składających się na  dzieje Chrystusa, doprowadził objawienie swe do końca.
2. Pełnia Objawienia Bożego w Chrystusie
Z  dzisiejszej Ewangelii wynika, że zmartwychwstały Jezus objawia nam  Boga, który JEST w Nim, a przez Niego jest pośród uczniów! Do  zatrwożonych i wylękłych apostołów, którym wydaje się, że widzą ducha,  mówi: Czemu jesteście zmieszani i dlaczego wątpliwości budzą się w  waszych sercach? Popatrzcie na moje ręce i nogi: To ja jestem (Łk  24,38-39). W ten sposób wyznaniem: Ja jestem, Jezus zwiastuje uczniom  swą Boską tożsamość. Oni zaś poznają, że jest odwiecznym Synem Boga,  który stał się człowiekiem i pojmują Jego świadectwo: Ja i Ojciec jedno  jesteśmy (J 10,30). Tak, w Jezusie z Nazaretu Bóg objawił w sposób  pełny i definitywny swoją obecność w dziejach świata. Dał się poznać w  swoim Synu, który jest odblaskiem Jego chwały i odbiciem Jego istoty  (Hbr 1,3). Dlatego apostoł Filip usłyszał od Jezusa: Kto mnie widzi,  widzi także i Ojca (J 14,9). Żydom oznajmił: Abraham, ojciec wasz,  rozradował się z tego, że ujrzał mój dzień – ujrzał go i ucieszył się (J  8,56). A wstępując do nieba zapewnił uczniów: Oto Ja jestem z wami  przez wszystkie dni aż do skończenia świata (Mt 28,20). Apostołowie  objawioną im prawdę o świętej Obecności Boga w Jezusie Chrystusie  przekazali wszystkim, którzy ich słuchali: To wam oznajmiamy, co było od  początku, cośmy usłyszeli o Słowie Życia, co ujrzeliśmy własnymi  oczami, na co patrzyliśmy i czego dotykały nasze ręce – bo Życie  objawiło się. Myśmy Je widzieli i o Nim świadczymy. Głosimy wam Życie  wieczne, które było w Ojcu, a nam zostało objawione – zapewnia święty  Jan pisząc do pierwszych chrześcijan (1J 1,1-3). Dlatego Kościół  naucza, że pełnię swej Obecności, która jest Życiem i Miłością, Bóg  objawił w osobie Chrystusa (por. Hbr 1,1-2). On jest jedynym, doskonałym  i ostatecznym Słowem Ojca. W Nim Bóg otworzył przed ludźmi całą swoją  Tajemnicę. I nie będzie już innego Objawiciela (por. Katechizm Kościoła  Katolickiego, 65).
3. Ewangelia Chrystusa objawia całą Prawdę Boga i Jego Miłość
Przez  Chrystusa i w Chrystusie Bóg „przemówił” do wszystkich narodów (por.  Hbr 1,1-2). Głosząc Ewangelię, Jezus dał ludziom poznać Prawdę, która  wyzwala z niewoli bałwochwalstwa i ateizmu (por. J 8,31). Oznajmił  wszystkim, że Bóg umiłował świat (J 3,16). Słowami pełnymi dobroci i  przyjaźni zaprosił każdego człowieka do dialogu z Bogiem (por. J 15,15).  Zwraca się do ludzi jak do przyjaciół i obcuje z nimi (por. Bar 3,38).  Więcej, stwarza im możliwość takiego przystępu do Ojca (por. Ef 2,18),  że stają się uczestnikami boskiej natury (por. 2P 1,4). Na takiej  podstawie Kościół od samego początku naucza, że cała wola Boga względem  każdego człowieka objawiona jest w Ewangelii Jezusa i w nauczaniu  Apostołów. Mamy więc dostęp do orędzia Tego, który nas miłuje (por. Ap  1,5), a słuchanie Ewangelii prowadzi nas do komunii z Ojcem i Jego Synem  (por. 1 J 1,2). Dlatego Kościół, poprzez ustanowienie Niedzieli  Biblijnej, zaprasza nas do codziennego – osobistego i wspólnotowego –  czytania Pisma Świętego w rodzinach. Mogą nam w tym również pomóc  telewizyjne i radiowe programy biblijne. Sięgajmy po dobre komentarze do  czytań mszalnych w tygodnikach katolickich! Twórzmy w parafiach kręgi  biblijne a w diecezjach Szkoły Słowa Bożego jako żywe Domy Słowa, aby  Ewangelia nie była bezdomna! Oby Pismo Święte nie było jedną z wielu  książek porzuconych na półce!
4. Objawienia prywatne
Objawienie  Boże dokonane w Osobie Chrystusa, a także w Jego czynach i słowach –  jak uczy Sobór Watykański II – nigdy nie przeminie, bo nie przemija  zmartwychwstały Jezus i Jego Ewangelia. Dlatego Bóg objawia się nam  także dzisiaj, gdy wraz z Kościołem otwieramy Pismo Święte, aby w duchu  wiary je czytać i wyjaśniać metodami, którymi posługuje się ludzki  rozum. Natomiast nie należy się już spodziewać żadnego nowego objawienia  Boga przed chwalebnym ukazaniem się Pana naszego Jezusa Chrystusa (por.  1Tm 6,14 i Tt 2,13) (Konstytucja o Objawieniu Bożym, 4). Jeżeli więc  ktoś chciałby jeszcze dzisiaj pytać Boga albo pragnąłby jakichś wizji  lub objawień, nie tylko postępowałby błędnie, stwierdza św. Jan od  Krzyża, ale także obrażałby Boga, nie mając oczu utkwionych jedynie w  Chrystusie, szukając innych rzeczy lub nowości (Katechizm Kościoła  Katolickiego, 65). Dane ludziom objawienia prywatne nie dodają nic  nowego do Objawienia Bożego, które jest przekazywane w Piśmie świętym i w  żywej Tradycji Kościoła. Niczego też w nim nie przekreślają i nie  poprawiają. Pełnią wobec niego służebną rolę. Udzielane są przez Boga  pojedynczym osobom, aby Kościołowi powszechnemu lub wspólnotom lokalnym  czy określonym grupom mocniej przypomnieć prawdę już obecną w Piśmie  świętym i Tradycji. W ten sposób mogą pomóc w pełniejszym przeżywaniu  tej prawdy w konkretnym czasie (por. Katechizm Kościoła Katolickiego,  67). Przez świętą Faustynę – na przykład – Pan Jezus przypomniał całemu  Kościołowi prawdę o miłosierdziu Boga, objawioną już w Starym i Nowym  Testamencie, aby wybrzmiała na nowo i owocowała w życiu współczesnego  świata. Podobnie liczne objawienia maryjne niczego nie dodają do  Ewangelii. Zalecana w nich modlitwa różańcowa – jak uczy bł. Jan Paweł  II – jest „modlitwą ewangeliczną”, a wezwania do nawrócenia i pokuty  aktualizują pierwsze zdanie Dobrej Nowiny głoszonej przez Jezusa:  Przybliżyło się do was Królestwo Boże! Nawracajcie się i wierzcie w  Ewangelię (Mk 1,15). Z kolei, objawienia prywatne, dawane ludziom w  postaci wizji czy głębokich przeżyć religijnych, służą najczęściej temu,  aby ich nawrócić, pogłębić ich więź z Bogiem bądź umocnić na drodze  dawania świadectwa Chrystusowej Ewangelii. Nieraz pomagają one odkryć  nowe powołanie czy charyzmat. Jest to pomoc, którą otrzymujemy, ale nie  mamy obowiązku z niej korzystać (Verbum Domini, 14). Należy więc  pamiętać, że wartość objawień prywatnych różni się zasadniczo od  jedynego Objawienia publicznego: to ostatnie wymaga naszej wiary; w nim  bowiem ludzkimi słowami i za pośrednictwem żywej wspólnoty Kościoła  przemawia do nas sam Bóg (Verbum Domini, 14). Natomiast każde objawienie  prywatne, aby mogło być użyteczne dla innych osób, a nawet dla ogółu  wiernych, musi być uznane przez Urząd Nauczycielski Kościoła. Dlatego  trzeba zachować wielką ostrożność w przyjmowaniu treści dotyczących  wiary i moralności zawartych w objawieniach prywatnych. Pamiętajmy o  mocnych słowach Świętego Pawła z Listu do Galatów: Ale gdybyśmy nawet my  lub anioł z nieba głosił wam Ewangelię różną od tej, którą wam  głosiliśmy – niech będzie przeklęty! Już to przedtem powiedzieliśmy, a  teraz jeszcze mówię: Gdyby wam kto głosił Ewangelię różną od tej, którą  [od nas] otrzymaliście – niech będzie przeklęty! (Ga 1,8-9). Teksty  zgodne z nauką Kościoła są potwierdzone opinią upoważnionego teologa i  mają tzw. „imprimatur”, czyli aprobatę Biskupa lub Wyższego Przełożonego  Zakonnego. I tylko takie pisma powinny kształtować naszą wiarę, poglądy  i postawy.
Umiłowani w Chrystusie Panu!
Obchodzona dziś  po raz czwarty Niedziela Biblijna, która otwiera Tydzień Biblijny, to  doskonała okazja, aby w naszych sercach i rodzinach odnowić przymierze z  Bogiem. Poruszeni Jego miłością, dokonajmy intronizacji księgi Pisma  Świętego w naszych domach i kościołach. Wyłóżmy ją w najważniejszym  miejscu mieszkania, zapalmy świece, odczytajmy stosowny fragment, który  nam podpowiada rozum i serce. Niech słowa Jezusa z dzisiejszej  Ewangelii: Pokój wam! (…) Czemu jesteście zmieszani i dlaczego  wątpliwości budzą się w waszych sercach? (…) Ja Jestem! (Łk  24,36.38-39) zapadną w nasze serca jako zapewnienie, że Bóg jest z nami,  że wprowadza ład w nasze życie i nim kieruje. Na owocne przeżywanie  spotkania z Jezusem Chrystusem, żywym Słowem Boga, zawierzając  wszystkich Maryi, Matce Słowa Wcielonego, z serca Wam błogosławimy.

Podpisali: Pasterze Kościoła katolickiego w Polsce obecni na 357. Zebraniu  Plenarnym            Konferencji Episkopatu Polski w Warszawie, w  dniach 13-14 marca 2012 r.

List należy odczytać w Niedzielę Biblijną, 22 kwietnia 2012 r.

Jesteśmy na Facebooku
Kalendarz
marzec 2024
P W Ś C P S N
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031